Quiz – Bobry

Bóbr jest ssakiem, ale jeszcze w XIX wieku był zaliczany do ryb, bo powierzchnia ogona przypomina rybią łuskę. Mięso z bobra było podstawą postnych i wigilijnych dań.

Ogon bobra jest nazywany pluskiem albo kielnią i stanowi jego najbardziej charakterystyczną cechę, dzięki której łatwo go odróżnić od innych zwierząt. Jest spłaszczony, pokryty zrogowaciałym naskórkiem przypominającym rybią łuskę. Ogon służy jako ster i napęd bobra w wodzie. To również magazyn tłuszczu i podparcie na lądzie.

Zaniepokojone bobry uderzają ogonem o wodę powodując głośny plusk, który ostrzega innych członków bobrowej rodziny przed niebezpieczeństwem. Agresorom zaś mówi: “widzę Cię i się nie wysilaj”.

Błoną pławną spięte są tylko palce tylnych nóg. Palce przednich są bardzo zręczne i chwytne.

Bóbr posiada trzecią powiekę, która jest przeźroczysta i chroni oko podczas pływania pod wodą.

Strój bobrowy (castoreum) to wydzielina gruczołów bobra. Zawiera ona kompletne informacje o składzie rodziny, płci składającego strój, jego miejscu w hierarchii socjalnej, wieku, zdrowiu itp.

Bóbr jest zwierzęciem nocnym. Dzień spędza w norach, gdzie głównie śpi i wypoczywa.

Młode boberki są wychowywane przez oboje rodziców. W opiece może też brać udział starsze rodzeństwo.

Bobry zimą nie zasypiają i są aktywne, chociaż jest to aktywność ograniczona. Na ten okres w roku gromadzą gałęzie, gałązki, czasami kłącza grążeli i grzybieni w podwodnych magazynach. Wielkość magazynów zależy od liczebności rodziny i rodzaju akwenu.

Tamy, a nawet całe ich systemy utrzymują stały poziom wody w stawach i zapewniają rozlanie się wody po jak największym terenie. W tamach bobry mogą tworzyć “kanały ulgi”, którymi jest odprowadzany nadmiar wody w przypadku powodzi. Dzięki temu bobry tworzą własne, bezpieczne środowisko w którym żyją.

W przypadku, gdy brzegi cieków lub zbiorników wodnych są odpowiednio wysokie, bobry kopią nory mieszkalne w skarpach. Mogą one być bardzo skomplikowane i wielopoziomowe, z mnóstwem komór połączonych korytarzami.

Oprócz budowania tam i żeremi bobry kopią kanały w celu ułatwienia transportu pożywienia oraz zapewnienia bezpieczeństwa. Kanały często łączą dość daleko oddzielone akweny, mogą przecinać zakola rzek, co pozwala na zaoszczędzenie sił przy transporcie pożywienia i materiałów.

Perlator to rodzaj nakładki (sitka), którą montuje się na końcu wylewki, kranu, prysznica, lub w baterii kuchennej. Zwiększa on optycznie strumień wody poprzez znaczne jej napowietrzenie. Pozwala na zmniejszenie zużycia wody w gospodarstwach domowych. Tamy bobrowe są świetnymi, naturalnymi perlatorami. Woda spływająca z tam świetnie się natlenia i jest czystsza niż ta wpływająca do stawu.

Bobry są wyłącznie roślinożerne. Jedzą prawie wszystkie gatunki roślin przybrzeżnych i wodnych. Ich jadłospis składa się z ponad 200 gatunków roślin zielnych i 100 drzewiastych).

Bobry mają dwie pary dużych siekaczy pokrytych pomarańczową emalią. Intensywność koloru zależy od ilości związków żelaza zawartych w karmie. Przerwa między siekaczami a zębami przedtrzonowymi u bobra jest wyjątkowo duża w porównaniu do innych zwierząt. Może osiągnąć nawet 70% całkowitej długości szczęki. Pozwala to na zamykanie jamy gębowej wargami podczas pracy pod wodą, kiedy siekacze pozostają ciągle na zewnątrz.

W okolicy stawów bobrowych podwyższa się i stabilizuje poziom wody gruntowej. Zakres działalności retencyjnej bobrów można porównać z działaniami prowadzonymi we wszystkich krajowych programach małej retencji. W rozlewiskach bobrowych w skali kraju gromadzone jest co najmniej 70 milionów m3 wody, co istotnie wpływa na gospodarkę wodną wielu dorzeczy.